Krzysztof Kieslowski’nin 1991 yapımı The Double Life of Veronique, sıradan bir hikayeden çok daha fazlasını sunuyor. Bu film, sözcüklerle anlatılması neredeyse imkansız olan bir duygunun sanatla nasıl canlandırılabileceğini gösteriyor. O duygu, yalnız olmadığımız hissi.
Düşüncenin çok daha altında bir seviyede bağlı olduğumuz bir his. Bu bağlantıyı anlamamız mümkün değil; sadece var olduğunu hissediyoruz. Uzak olayların birbirini etkilediği teoriler var. Bir adada yaşayan şempanzeler bir beceri öğreniyor ve diğer adadakiler de bu beceriyi kazanıyor. İkizler birbirlerinin hislerini sezgilerle anladıklarını söylüyor. İlk dört dakikalık mil koşuluyor ve sonra bu olağan hale geliyor. Kuantum seviyesinde titreşen iki tel sankronizasyon içinde gibi görünüyor - ya da belki de aynı anda iki farklı yerde mi?
Film, kendisini açıklamak için hiçbir neden sunmuyor ve ne olduğu konusunda da oldukça net değil. The Double Life of Veronique, yüzümüzü Irene Jacob’un yüzüne çevirerek bu etkiyi yaratıyor. Jacob, hem Polonyalı Veronica’yı hem de Fransız Veronique’i canlandırıyor.
Kieslowski’nin kamerası, Jacob’un yüzüne uzun süre bakıyor. Onun güzelliğini gözlemlemekten çok, ruhunu arıyor. Bazen ondan gülümsemesini istiyor, bazen düşünürken gösteriyor. Jacob, kendi iç dünyasına yatırım yapıyor. Film, Polonya’da başlıyor. Parlak ve mutlu bir genç kadın, teyzesini ziyaret etmek için Krakov’a gider. Orada, saf ve kusursuz sesi bir koro yöneticisinin dikkatini çeker ve Veronica bir konserde şarkı söylemek üzere seçilir. Ancak bu gerçekleşmeden önce, bir meydanda - kendisi - bir otobüse binerken kendini görür. Diğer kadın, fotoğraf çekerken onu fark etmez. Polonyalı Veronica, sıradanın üzerinde bir düzlemde var gibi görünüyor; bir sersemletici ona yaklaşır ve o neredeyse fark etmez.
Paris’te, okul öğretmeni Veronique ile tanışırız. Öğrencileriyle kukla gösterisine giderken, aynada kuklacıyı görür ve o da onu görür. “Baba, aşık oldum,” der babasına. Biraz sonra babası ona üzgün mü olduğunu sorar. O da üzgün olduğunu ama nedenini bilmez. Biz biliyoruz: Zaman ve mekanın ağında bir titreme, Polonya’dan gelmiştir. O ve kuklacı Alexandre (Philippe Volter) bir şekilde bağlantılıdır; gizemli hediyeler ve ses kayıtlarıyla onu takip eder. Onu bulur, kaçar, takip edilir ve aşk itiraf edilir. Sonra ona hayatı boyunca kendini iki yerde birden hissettiğini söyler. Biz de bunu hissediyoruz. Kendimizi iki yerde birden hissediyoruz.
Véronique'in İkili Yaşamı, izleyiciyi etkileyen, hafif ama çok gerçek bir şiirsel eser. Film bizi kendi dünyasına tamamen çekiyor ve geri döndüğümüzde kendi dünyamızın daha zengin ve anlamlı olduğu izlenimini bırakıyor. İki kadının hayatları arasındaki gizemli bağ, seyirciyi düşündürüyor ve duygusal bir yolculuğa çıkarıyor. Irene Jacob’un performansı, karakterlerin iç dünyasını derinlemesine yansıtıyor ve izleyiciyi büyülüyor. Kieslowski’nin yönetmenlik becerisi, filmi sıradan bir hikayeden öteye taşıyor. The Double Life of Veronique, sanatsal bir deneyim arayanlar için kesinlikle tavsiye edilen bir yapıt.
Bu yazıda, The Double Life of Veronique filminin etkileyici atmosferini ve duygusal derinliğini anlatmaya çalıştık. Sizin film hakkında fikirleriniz varsa, farklı bir açıdan baktığınızı düşünüyorsanız yorumlara yazın.
Comments